Mijn Lockdown Ontsnappingsexperiment Mijn Lockdown
Ontsnappingsexperiment

Eeuwige Corona verplichte pauze! Het werkt iedereen op de zenuwen! Ik heb al meer dan een jaar geen foto-expeditie kunnen doen. Het verlangen groeit en een idee borrelt in mij op: waarom in India zoeken naar wat mogelijk voor onze eigen deur te vinden is? Zeker zijn er ook in Duitsland plaatsen, waarvan het mystieke spel van de tijd en de elementen op een foto tot uitdrukking kan worden gebracht. De uitdaging: Duitsland is afgesloten en alles is dicht. Het goede: Duitsland is afgesloten en alles is dicht. Wanneer, als het niet nu is, om speciale plaatsen te bezoeken en hun energie te voelen en die fotografisch te verwerken? Niemand zal storen, geen toeristenmenigte zal binnenstromen. Na enige moeite krijg ik de toestemming van het kantoor en begin ik met de voorbereidingen voor een gewaagd experiment met mijn gezin.

Wij reizen een maand in een camper en de belangrijke vraag is: Hoe zal een gezin van vier, gewend aan het comfort en de ruimte van een ruime gezinswoning, zich een maand lang op een werkreis redden in een camper van 7,40 meter? Hoe zullen onze kinderen zich redden? Want deze keer willen we echt allemaal de weg op. Voor mijn zoontje van 5 en mijn dochtertje van 2 is het de eerste keer dat ze met papa mee mogen op een werkreis. Mijn vrouw kent dit nomadenleven al van vroeger. Jaren geleden reden we immers samen 17.000 km door Nieuw-Zeeland in een 20 jaar oude Toyota-bus en later reden we in IJsland in een 4x4. Zelf heb ik al vroeg geleerd de vrijheid te waarderen die een mobiele slaapplaats met zich meebrengt. Alleen al het feit dat je ter plaatse kunt gaan liggen en niet naar een hotel hoeft terug te keren, brengt enorme voordelen met zich mee. Maar er komen een heleboel nieuwe onderwerpen om tegen te vechten. Waar komt de elektriciteit vandaan, waar moet ik douchen? Gewoon naar het toilet gaan wordt op veel plaatsen een avontuur. Ik herinner me nog maar al te goed dat ik met mijn assistente in Japan reisde in een kleine bus met een slaapbed en dat we ergens moesten douchen. Wij waren extreem veel tijd kwijt met het rijden naar de badhuizen, daar uren in de rij te staan, ons om te kleden, enz. Deze keer zal het anders moeten met de kinderen, vooral omdat het hun "eerste keer" zal zijn.

We nemen ons nieuwe huis in ontvangst voor de hele komende maand. Het weer is allesbehalve gunstig, maar ons mobiele high-tech huis heeft veel te bieden. We hebben een Carado T447 met verwarming, autonome stroomvoorziening, douche, toilet en twee bedden en ongelooflijk veel bergruimte. Zonder problemen en geklungel is er achterin genoeg ruimte voor mijn statieven, flitslampen, cameratassen. We nemen zelfs twee fietsen en mijn opvouwbare e-bike mee. We zouden allemaal op het grote familiebed achterin kunnen slapen, maar mijn zoon vindt het mechaniek van het opklapbed zo opwindend dat we er snel onze mannenhoek van maken. Het is ongelooflijk leuk voor hem om elke avond met zijn kleine handjes de vangnetten te knopen. En het is grappig hoe hij elke morgen van het bed op de passagiersstoel glijdt. Over het algemeen is alles een groot en spannend avontuur voor de kinderen geweest sinds ze hier wonen. Ik vraag me af hoe ik werk en gezin in zo'n kleine ruimte kan combineren. Stiekem hoop ik een beetje op de geduldige en evenwichtige krachten van mijn lieve vrouw.

De eerste bestemming van onze fotografietocht door Duitsland is het Zwarte Woud. Al meer dan een jaar rijpen er een paar concrete beeldideeën in mijn hoofd die ik moet realiseren. Ja, moet! Het begrip TIJD heeft voor mij een nieuw aspect gekregen en in mijn verbeelding zie ik het voltooide werk al in groot formaat aan de muur hangen. Wat me opvalt in tegenstelling tot mijn vorige fotoreizen is de totaal vertraagde manier van onderweg zijn met onze Carado. Alleen de ongewone afmetingen vertragen me een beetje in het begin. Maar afgezien daarvan, heb ik geen zin om rond te jagen. En het is ook niet nodig. Als ik met de auto op weg ben om foto's te maken, haast ik me. Normaal stop ik eerder met werken dan eigenlijk goed zou zijn. Daartegenover staat het grote voordeel dat je je "huis" bij je hebt en gewoon niet ver van huis hoeft te zijn. Het is al laat en we zijn op weg naar de stad om te overnachten als ik ergens midden in het Zwarte Woud in de regen een vrij steile berg afrijd. Zelfs van een afstand kan ik in het schemerige licht zien dat daarachter een waterval lijkt te zijn. Als we dichterbij komen, is er zelfs een parkeerplaats voor de waterval. Ik parkeer de auto pal voor de waterval, pak mijn camera, statief en plastic zakken, wikkel me in mijn mackintosh en ga op zoek naar een goede hoek. Tot diep in de nacht, ben ik aan het experimenteren bij de waterval. Ondanks de regen maak ik een zeer uitgebreide panoramafoto in megaformaat. Later zal het gemakkelijk mogelijk zijn het uit te breiden tot een lengte van 12 meter. Ik heb 's nachts vaak lange opnamen gemaakt, maar er was altijd de druk van het feit dat ik op een gegeven moment weer naar huis moest. Het is anders met de camper naast ons. Ik ben absoluut geconcentreerd en kalm van binnen. Ik weet dat mijn familie waarschijnlijk aan het koken is, de kinderen amuseren zich, spelen spelletjes en alles is in orde. Dus werk ik tot laat in de nacht. De uitklapbare verduistering vooraan, vlak tegen de voorruit, laat zelfs niet het kleinste sprankje licht door. En dus als ik terugkom, weet ik niet eens of de familie al is gaan rusten. Maar als ik de deur opendoe en mijn natte kleren afschud, word ik begroet door een groot gegroet, alsof ik dagenlang ben weggeweest. Omdat op een of andere manier de kleine rakkers nog niet wilden slapen. Ik vind het absoluut interessant, deze emoties, de rust, de nabijheid en de mogelijkheid om met de familie te werken. Op een of andere manier is het ook een soort kantoor aan huis.

Nu is het echt laat, iedereen slaapt. Mijn zoon ligt in het neergeklapte bed, waarvan hij de veiligheidsnetten zorgvuldig heeft vastgemaakt. Ik kan nog niet slapen. Mijn spanning en concentratie waren te sterk. Trouwens, ik wil nog steeds een back-up maken van de gegevens van de camera en die naar de computer downloaden. Hoewel het bed direct boven de eettafel zweeft, heb ik genoeg ruimte en bewegingsvrijheid voor mijn laptop op de eettafel, omdat de voorstoelen in onze Carado handig helemaal naar achteren kunnen draaien. Dankzij het zonnepanelen, hoeven we ons geen zorgen te maken over elektriciteit. Ik stop de batterijen van de camera en de flitsers in de opladers voordat ik mijn dagtaak beëindig in de totale stilte en vredige ambiance.

Soms moet ik de volgende dag terug naar de plaats van de vorige avond. Meestal omdat mijn onderbewustzijn op zoek is naar fouten en ik misschien nog iets in de fotografie wil verbeteren. En dus ga ik vanmorgen na het ontbijt weer naar buiten de regen in. Is het nodig om nog een dag te blijven? Na vijftig meter ligt hij voor me, deze prachtige waterval. Ondanks de tamelijk zware regen hoor ik plotseling het "gespetter" van de rubberlaarzen van onze twee kleintjes achter mij, die willen zien waar papa zijn foto's neemt. Mijn vrouw gaat ook mee en brengt een flinke paraplu mee. Ik kan geen fouten vinden in mijn schot van gisteren en dus gaan we weer "naar huis". Een hete thee, de verwarming aan en we rijden verder. Ik ben weer onder de indruk van hoe ongelooflijk ongecompliceerd zo'n leven in een kleine ruimte eigenlijk kan zijn en verschillende gedachten over sociale beperkingen, onze waarden, ingesleten gewoonten en schijnbare behoeften gonzen door mijn hoofd. De kinderen hebben zich vanaf het eerste moment helemaal thuis gevoeld, hun rust gevonden en onze Cardano volledig geaccepteerd als hun thuis. Er is geen sprake van zeuren of heimwee. Integendeel, ze vinden het helemaal te gek om deel uit te maken van de expeditie. Bovendien kennen zij hun vader alleen in de studio op de computer en kunnen zij nu voor het eerst meemaken hoe de foto's echt worden gemaakt. Ik ga zelfs zover dat ik ze aanmoedig om suggesties te doen voor interessante foto's onderweg.

Eigenlijk, wat we doen is niet kamperen. Wij zijn praktisch alleen op pad en hebben de camper niet als huisje op een camping. De camper is eerder een werkinstrument geworden waar ik werkelijk niets te kort kom. Ik heb elektriciteit en ik hoef nergens heen te rijden om elektriciteit te tappen en de batterijen op te laden, wat echt heel handig is in vergelijking met mijn vorige fotoreizen. Een ander aspect is dat ik eten bij me heb. Ik kook zelf graag en tot nu toe hebben we altijd heel lekker gekookt. Ik denk dat het grootste verschil met andere vormen van reizen en met thuis dit gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid is. Het geeft me een ongelooflijke spontaniteit. Ik heb genoeg ruimte en vrijwel eindeloze vrijheid om te werken. Onze camper biedt ons een uitstekend toevluchtsoord, zelfs in dit onaangename regenweer, met een verbazingwekkend snel en sterk verwarmingssysteem en, bovenal, een toilet. Hoewel... we zitten in het midden van een lockdown. Alles is dicht, zelfs de campings. Dit vereist uiteindelijk een beetje logistieke planning, want we hebben om de twee dagen 140 liter vers water nodig. Bovendien moet het vuile water worden afgevoerd en het toilet worden geleegd. Dat is niet zo gemakkelijk in de lockdown, maar dankzij het internet en speciale apps kunnen we altijd officiële verwijderingssites vinden. Maar goed dat ik op weg ben voor mijn werk...

In mijn foto's houd ik me meestal bezig met de relaties tussen tijd, ruimte, eeuwigheid en energie. De meeste van mijn beelden zijn zeer spiritueel geladen en hebben een zeer energetisch effect in de ruimte. Veel van mezelf is terug te vinden in mijn foto's. De totaal vertraagde reis van het Zwarte Woud naar de Allgäu is ook goed voor mijn foto's. Helaas zijn er geen vrijetijdsactiviteiten mogelijk. Boomkroonpaden, kastelen, speeltuinen, zomerrodelbaan: alles is gesloten. Slechts verlangend dromen vooral de kinderen van de aangeprezen vakantie-uitstapjes, terwijl de reclameborden ons op een dwaalspoor trachten te brengen. Maar alles heeft ook z'n goede kanten. En voor mij is dat buitengewoon goed, omdat ik eindelijk echt veel tijd heb om me bezig te houden met mijn beeldideeën en de motieven. Vaak ben ik uren alleen op pad, omdat het terrein soms te steil is of omdat ik de kinderen niet wil blootstellen aan de zware regen. Naast de vele boswandelingen waardeer ik het bijzonder dat ik mijn opvouwbare e-bike aan boord heb. Daarmee ben ik ongelooflijk flexibel op locatie, kan ik in een oogwenk van perspectief veranderen en heeft mijn gezin niet één keer het gevoel gehad dat ik helemaal niet weg was geweest. Toch kan ik in de kleine periodes zeer productief zijn. De afgewerkte foto's zullen uiteindelijk deze tijdloosheid op een prachtige manier weerspiegelen.

Na veel regen, slalommen en ups en downs moeten we midden mei helaas afscheid nemen van het prachtige berglandschap met zijn betoverende coulissen. De aanhoudende regen dwingt ons tot een gedwongen stop thuis, tot groot verdriet van onze kinderen. Na ons volledig te hebben omgekleed, vertrokken we in een hagelbui naar Rügen. De weersvoorspellingen zijn goed, maar Rügen is momenteel volledig gesloten voor niet-lokalen. Alleen met mijn werkvergunning mogen we het eiland op, na een langdurige controle. We voelen nog steeds de afgunstige blikken van de officials die ons na een paar kilometer controleren. We voelen ons een beetje illegaal, wat ons gevoel van vrijheid en avontuur versterkt. Mijn vrouw lacht naar me en we voelen ons als Bonnie en Clyde.

De beslissing om naar Rügen te gaan was absoluut juist. Alles is verlaten. Stranden, wegen en campings: niemand. Ik hou van foto's waar je geen mensen ziet. Dus de ontvolkte sfeer past heel goed bij mij. Het is hier, op het grootste eiland van Duitsland, veel warmer dan in het zuiden, en eindelijk kunnen de kinderen eens zonder rubberlaarzen naar buiten. Het doel van deze reis was vanaf het begin om speciale plaatsen en scenario's in Duitsland te fotograferen en we hebben nog maar één week. Wat is deze maand snel voorbij gevlogen! Zelfs hier op Rügen slaag ik erin de geest van de plaats te voelen op normaal drukke plaatsen en de stilte fluistert me in waarom deze plaatsen zo speciaal zijn. Niemand stoort. Noch mijn gedachten, noch mijn foto's worden onderbroken. Het voelt alsof je in een andere dimensie bent. Alsof ik een buitenstaander ben die het aardse moment van veraf bekijkt. Normaal mis ik die afstand en vrijheid, vooral in toeristische plaatsen. Er ontstaan unieke foto's en ik ben blij. De kinderen zijn toch gelukkig. En mijn vrouw is ook gelukkig. Alleen wij vieren zijn het enige bestaande centrum in een schijnbaar onwerkelijke wereld in de oneindigheid van de eeuwigheid.

De maand die ons in het begin eindeloos leek, is voorbij - veel te snel. Op een of andere manier zijn we pas een paar dagen geleden begonnen. Al onze angsten over de mentale toestand van onze kleintjes waren na de eerste dag in het niets opgelost. Ik heb fantastische foto's kunnen nemen op ongelooflijke plaatsen. We beantwoorden onze reislust en de zorgen over het samen kunnen leven op die paar vierkante meter bleken volkomen ongegrond. We hebben een heerlijke tijd gehad, een geweldige tijd met veel ervaringen en een liefdevolle harmonie. Veel dingen waren anders en veel meer ontspannen dan thuis. Zo'n kleine leefruimte schept nieuwe structuren, een taakverdeling, een hand-in-hand. Het is net als in het echte leven, één persoon houdt het stuur vast, maar samen beslissen we of we naar rechts of naar links gaan. Onze Carado heeft ons, en vooral de kinderen, de zekerheid van een huis gegeven en de mogelijkheid om werk en gezin op een ongecompliceerde manier te combineren. Mijn vrouw is er wonderwel in geslaagd het evenwicht te bewaren. Alles, echt alles, heeft verrassend perfect gewerkt. We staan voor een rood licht, kijken elkaar lang aan en kunnen de gedachte niet van ons afschudden: willen we echt terug? Hoe zou het leven zijn als een familie van fotografen in een camper? Waarom het grote huis in de benauwde stad? Maar hoe zit het met verplichte scholing, ziektekostenverzekering, "normaal leven"? De kinderen weten dat we bijna thuis zijn en hangen stil en doodsbedroefd in hun gordels. Ook wij zijn stil, overweldigd door diepe melancholie en moeten ons eerst hergroeperen. En zo bijten we voor de laatste keer in een van onze vers gemaakte broodjes voordat we ons naar de binnenplaats begeven.